Gisteren ben ik naar de film Omar geweest in filmhuis ’t Hoogt in Utrecht. Een prachtige film van begin tot het eind.
Omar is een jonge Palestijn, die in een dorpje woont dat door de apartheidsmuur van de Israëlische bezetter in twee wordt gescheiden. Deze muur ligt niet op de grens tussen Israël en Palestina, maar snijdt het hele Palestijnse dorpen doormidden. Omar werkt als bakker, maar is ook lid van een verzetsgroep. Samen met twee kompanen doodt hij een Israëlische soldaat.
Omar neemt regelmatig zware risico’s om bij zijn vrienden en familie te zijn, die aan de andere kant van de muur wonen, maar het is toch vooral Nadia, het meisje van zijn dromen, die hem de energie geeft om telkens weer de allesbehalve gemakkelijke klim over de muur aan te gaan. Tot aan bloedens toe. Naast het niet te verwaarlozen risico om te pletter te vallen, trotseert hij bij het oversteken telkens weer het geweervuur van de Israëlische torenwachters, die schieten om te doden.
Wie denkt een belerende film te krijgen over de bezetting, vergist zich. Die bezetting is aanwezig, maar dient slechts als decor voor een pakkend verhaal over mensen die proberen er ondanks alles het beste van te maken. De film is gemaakt vanuit Palestijns oogpunt, toch wordt de vijand niet groots neergezet als psychopathische bruten. De Israëlische soldaten, de ondervragers van Omar, de controles op straat, zelfs de achtervolgingen gebeuren zonder dat de regisseur openlijk een standpunt inneemt over wie nu de goede of de slechte is. Dat oordeel laat hij aan de kijker over.
Ik ga natuurlijk niet het verhaal verklappen, maar thema’s als vriendschap, trouw en verraad zijn de rode draad in de film. De kracht van deze film is dat hij je meesleurt in je sympathie voor de gewone mens, en begrip toont voor de tekortkomingen die de mens eigen is. Door het Palestijns- Israëlisch conflict alleen te gebruiken als achtergrond voor een verhaal over liefde, passie, leugen en eerlijkheid, vriendschap en vijandschap en er zelfs een aantal komische noten in te verwerken bereikt deze film iets wat zoveel nieuwsberichten nooit bereiken. Je schudt het hoofd bij zoveel menselijk leed. De vertolkingen zijn authentiek en zo levensecht … zonder meer een ontroerende film.
Hoe kan dit conflict nog langer getolereerd worden? Dat is de vraag die je je stelt op het einde van deze film, die tegelijk mooi en tragisch, komisch en triest, woedend en begrijpend is. Nergens heb je het gevoel dat je een mening wordt opgedrongen. Dit verhaal over de wil tot leven, tot gewoon een beetje gelukkig zijn, kan niemand onberoerd laten.
Bekijk de trailer op http://www.youtube.com/watch?v=RnsJgiDZ4pQ#t=10
Filmregisseur: Hany abu- Assad (Paradise now)
Liva Sweets 